Arbara hiacinto | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Kurbiĝantaj salutantaj floroj
| ||||||||||||
Biologia klasado | ||||||||||||
| ||||||||||||
H. senlitera - H. non-scripta (L.) Chouard ex. Rothm, 1944 | ||||||||||||
Aliaj Vikimediaj projektoj
| ||||||||||||
Arbarhiacinto estas planto, kiun jam priskribis Karolo Lineo. Li donis al ĝi la specionomon non-scripta ĉar, kontraste al la hiacintoj, oni ne vids blankajn signojn en la petaloj. (Vidu pli detale ĉe "Nomklarigo"). Lineo metis ĝin inter la hiacintojn (Hyacinthus). Poste oni taksis ĝin apartenanta al la genro Scilo (Scilla).[1] Nun oni konsideras ĝin specio en la genro hiacintoido (Hyacinthoides). La elbazaj folioj estas linie lancetformaj, kun larĝeco de 0,3 ĝis 1,5 cm. La delikatodoraj floroj estas sonorilformaj. Nur la ekstremaĵoj de la tepaloj estas iom enkurbiĝintaj. La floroj grupiĝas grapole aŭ korimbe[2] kaj kliniĝas unuflanken. Relative ofte oni renkontas ankaŭ blankajn florojn, malpli ofte rozkolorajn. Plej ofte ĝi kreskas, amase kaj abunde, en foliarbaro, sed la florado daŭras mallonge, malpli ol 5 semajnojn. Ĝi estas printempa efemera planto, kiel anemono, fikario, primolo kaj la flava narciso kun kiuj ĝi ofte kunvivas, sed ĝi floras maljam post ili. La planto propagas sin per semoj, sed ankaŭ sensekse per multiĝo de la tunikaj[3] bulboj, .